αντί ευχών

Μία κι απόψε θα έλεγα εάν υπηρετούσα ακόμη τη μαμά πατρίδα (πού’ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια … ρε Νταλάρα;)

Μια μαμά πατρίδα που ωσάν Μήδεια του 21ου αιώνα σκοτώνει τα παιδιά της. Και να’φταιγε η μαμά, άντε μάνα είναι θα τη συγχωρούσα (το χάσμα των γενεών βλέπεται), το άσχημο είναι ότι το κακό όνομα το βγάζει η μάνα Ελλάς από μερικά μπάσταρδα πολιτικά βλαστάρια της, που έχουν την εντύπωση ότι αυτοί είναι και κανείς άλλος. Ολόκληρο 2011 πέρασε και ακόμη δεν κατάλαβαν ότι θά’πρεπε να τα μαζέψουν και να φύγουν στην αλλοδαπή μαζί με τις συμβίες τους και τα τυχόν μπασταρδάκια τους, που τα προορίζουν (κούνια που τους κούναγε) για ιζνογκουτάκια στη θέση τους. Πάνε αυτά -ξεχάστε τα. Επιτέλους! Ο έλληνας κατάλαβε το παιχνίδι της πολιτικής σας επιβίωσης. Το κατάλαβε; Ελπίζω, αλλιώς …

Πάντως, μέχρι την τελευταία στιγμή, οι μπάσταρδοι συνεχίζουν να φορτώνουν φόρους, τέλη και αυξήσεις, λίγο πριν από την πολιτική τους γκιλοτίνα οι λουδοβίκειοι αρχοντοπατέρες μας το μόνο που σκέφτονται είναι να ικανοποιήσουν τους εντολείς τους. Ας είναι. Ελάτε να τα πάρετε μαλάκες!

Λοιπόν, μου εύχομαι το νέο έτος να με βρει κατά μερικά εκατομμύρια πλουσιότερο για να μην αναγκάζομαι να βρίζω και το ίδιο εύχομαι για όλους μας σε αυτή τη χώρα που θέλει να Τους ξεράσει ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΤΟ 2012.

Tελικά ο Νοστράδαμος καλά το προέβλεψε: όντως το 2012 θα είναι καταστροφικό για τους πολιτικάντηδες, θα είναι ένας χρόνος επαναπροσδιορισμού για όλους μας, ενός επαναπροσδιορισμού προτεραιοτήτων, επιλογών ζωής.

Εμπρός λοιπόν για ένα καλό reset …

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !!!

ευχές για ...χούφτωμα

κάπως έτσι θα πρέπει να ήταν η πρώτη χριστουγεννιάτικη κάρτα

αλλά η εξέλιξη της ...αν(δ)θρωπότητας μας κατήντησε να χαριεντιζόμαστε με πιο πεζά (και μαλακά) μηνύματα. Κάπως έτσι:

γαμώ τα jingle bells σας (βρισίδι και θύμησες)

όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις

Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός, μεγάλη κι η σκιά του
απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του
Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα
το δέντρο γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα

Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μηνύσω?
Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω?
Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα
που κρύβει μες τη σιγαλιά του κόσμου όλο το αίμα

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει

Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου
στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου
Μα οριστικά θα χεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις
όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει

είναι η μέρα των παιδιών, είναι η μέρα του Αλέξη

Σύμβολο η θυσία του μικρού Αλέξη, σύμβολο η αγωνιστική απάντηση των μαθητών.

Μπορεί η χώρα μας να έγινε ο περίγελος των διεθνών τοκογλύφων, αλλά κατέχει (γι' αυτό είμαι σίγουρος) την πρωτιά σε σύμβολα.

Ο λόγος προφανής, η αιτία βγάζει μάτι: Ενας περήφανος λαός, που εμπεριέχει στο είναι του την ελευθερία, καταδυναστεύεται από προδοτικές ηγεσίες που τον ξεπουλούν.

Δεν χρειαζόμαστε άλλα σύμβολα. Δεν πρέπει να πληρώνουν μικρά παιδιά την ανικανότητα των κάθε λογής εξουσιών.

Οι μόνοι που δε βλέπουν σα σύμβολο τη θυσία του Αλέξη είναι οι γονείς του και οι οικείοι του. Προσωπικά σε αυτούς θα ήθελα να αφιερώσω αυτή τη μέρα.

Ολο το φως απ' τα φεγγάρια

Ενα πένθιμος βαρύς ίσκιος, αδιόρατος ωστόσο, επικρέμαται πάνω από τα εννέα διηγήματα του Κώστα Καβανόζη. Οι γαλήνιες εικόνες που αναθάλλουν μέσα από την εξαίρετη γραφή μοιάζουν να διαπερνώνται από τη δριμύτητα μιας ακάθεκτης συγκίνησης, της συγκίνησης του χαμένου χρόνου. Τα τοπία της μνήμης απλώνονται με νωχέλεια στις σελίδες, σαν αδήριτο κάλεσμα σε ένα κομμάτι ονείρου. Είναι τοπία φασματικά, μεταμορφωμένα σε ουτοπία μέσα από το ξεγέλασμα της ανάμνησης. Είναι επίσης απροσπέλαστα και μόνον οι λέξεις μπορούν, και πάλι παροδικά, να συνεργήσουν στην αυταπάτη της προσέγγισής τους. Τα πρόσωπα των ιστοριών κεραυνοβολούνται από αυτές τις ανέλπιστες αστραπές ενός χρόνου παλαιού και αδημονούν για το αδύνατο, σπαράζουν για μια όλως διόλου ανέφικτη επιστροφή. Η ωραιότητα που αντικρίζουν βρίσκεται πολύ μακριά τους, έχει νεκρωθεί στιγμή προς στιγμή από όλες εκείνες τις ημέρες που εξύφαναν αναπόδραστα τη νοσταλγία του τωρινού τους βλέμματος.

 

περί της ανατάξεως υμών δεηθώμεν

Ήταν απογοητευτικό. Μέχρι σήμερα, νόμιζα, ή μάλλον φανταζόμουν, την καρδιά σαν ένα μικρό κόκκινο αυτοκόλλητο, που συνοδευόταν από πλήθος «I love»: New York, samata, bicycle, DNT, Monica Belucci, και άλλα πρωτότυπα και ωραία.

Κάπως έτσι βρέθηκα ξαπλωμένος και καλωδιωμένος στην εντατική με διάγνωση «παροξυσμική κολπική μαρμαρυγή μη αναταχθείσα».

Η μικρή οθόνη από πάνω μου ανεβοκατέβαζε τριψήφιους παλμούς, ανάλογα με τον παροξυσμό μου.

Άντε να αναταχθώ και να την κάνω από δω, γιατί τη γιαγιά (που ήταν απέναντί μου) τη μεταφέρουν σκεπασμένη με ένα σεντόνι.

Δυο μικρές ταλαιπωρημένες πατούσες είναι η τελευταία εικόνα της στον κόσμο μου.

αγαπημένος νοέμβρης

Πώς είναι δυνατό να απωθεί η ομορφιά;
Φθινόπωρο, κεντρική πλατεία χωριού της βόρειας ελλάδας. Πέτρινο πλακόστρωτο, περιτριγυρισμένο από αιωνόβια πλατάνια.
Δυο καθαρίστριες του δήμου βάλθηκαν να μαζεύουν τα πεσμένα φύλλα.
Συζητούν. Πλησιάζω.
Μιλούν για την ακυβερνησία, για την κατάληξη του σήριαλ επιλογής πρωθυπουργού της κυβέρνησης "εθνικής σωτηρίας" !
Ακούω ονόματα: Παπαδήμος, Πετσάλνικος, ...
Ενημερωμένες! Συνεχίζουν να μαζεύουν τα φύλλα μου.
Κρατώ στη μνήμη μου την εικόνα πριν τελειώσουν.
Πώς θα νοιώσεις την ομορφιά του φθινοπώρου αν δεν περπατήσεις πάνω στα κιτρινισμένα φύλλα;

Λιλή Ζωγράφου. Προφητεία ή κοινή λογική;

Επίκαιρη και πολύ σκληρή προφητική η αλήθεια της Λιλής Ζωγράφου."Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας."

το θυμήθηκε ο NOSTOS

Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους. Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό. Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του καταστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης. Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα, δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε ως τα πρόσωπά μας. Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μάς δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ’ έναν πάγκο ή σ’ ένα κρεβάτι, να μάς φτύσει, να μάς μαστιγώσει, να μάς βιάσει. Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενιών” που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας. Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί. Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα στο σφυρί και τις πατρίδες. Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ’ όλες τις περιοχές του πλανήτη. Η συνταγή είναι πια κοινή: Όταν ένας λαός σηκώσει κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπρόσωπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε έναν αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ’ αυτό το λαό. Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί. Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος από τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε. Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες. Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του. Γι’ αυτό και μεις, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ., που θα σημαίνει τώρα πια “προ Χούντας”, και μ.Χ., “μετά τη Χούντα”. Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή. Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας.

ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ Οκτωβρης 1978 μ.χ

Απ' το «Άξιον δεν Εστί» του Γιώργου Παναγιωτίδη - επετειακό για όποιον θέλει ν' απαγγείλει

Πορεία προς τη πτώχευση (28η Οκτωβρίου 2011)

(με τη μανιέρα του Οδυσσέα Ελύτη φυσικά)

Ξημερώνοντας της 28ης Οκτωβρίου 2011, με την αύριο του κουρέματος, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να ζήσουμε χωρίς μισθούς που θα κρατούσανε οι δανειστές, από Γερμανία ως Γαλλία. Λόγω που εκείνοι μας δανείζανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν γίνει σχεδόν έξαλλοι και δεν αντέχανε άλλο.

Τρία χρόνια κιόλας είχαμε μεις που λιγοστεύανε τα χρήματά μας. Κι απάνω που συνήθιζε η τσέπη μας πάλι στα λίγα, και δειλά συλλαβίζαμε το τίποτα ή τον αχό του σκοτεινού του μέλλοντός μας, να που ήταν ανάγκη, λέει, να γυρίσουμε στο μόνο που ξέραμε: στην άγρια και βαριά περικοπή, στο ξερό και στο γρήγορο των νέων μέτρων.

Μέρα πάνω στη μέρα κόβαμε ασταμάτητα, ένα πίσω απ' το άλλο, ίδια φτωχοί. Με κόπο ξεκολλώντας την ψυχή μας από την απόγνωση, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε τη κατάθλιψη. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα άλλη παρεκτός τα χρέη μας, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί, εμοιραζόμασταν μια πεθαμένη ελπίδα.

Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι Γερμανοί κι οι Γάλλοι επιτηρητές που έρχονταν ορδές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα ανελέητες περικοπές.

επανακάμπτω με αφιέρωση

και αυτό γιατί ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΟΡΕΞΗ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΡΑΒΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΟΠΑΡΕΑ; Κάποια στιγμή (όταν με πιάσουν τα φάρμακα) θα ασχοληθώ και με την ψυχανάλυσή μου, μέχρι τότε ...ακούστε αλήθειες από τους active member:

η κουτάλα (με τα σημερινά δεδομένα)

Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις τοιαύτας:

α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντες κοχλιάριον βυθίζωσιν τούτο εις την χύτραν τού προϋπολογισμού.

β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον ζητούν επί παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον.

γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχουν κοχλιάριον ούτε ζητούν τοιούτον, αλλά είναι επιφορτισμένοι να γεμίζωσι την χύτραν διά τού ιδρώτος των.

Εμμανουήλ Ροΐδης

(1836 - 1904)

υπεύθυνος ο γεωργοδιδάσκαλος, αλλά το βρήκα και'δω

" ...οι Φαλλοί της Δήλου επάλλοντο σφύζοντες στο φως .."

αρκετά με την ηλιθιότητα, ας ασχοληθούμε και λίγο με την ομορφιά

[είμαι σίγουρος ότι δεν θα απογοητευθούν οι φίλες (και οι φίλοι με ιδιαίτερα γούστα) επισκέπτριες που ...εξαπατήθηκαν από τον παραπλανητικό τίτλο της ανάρτησης]

Εις την Οδόν των Φιλελλήνων

Στον Conrad Russel Rooks

Mια μέρα που κατέβαινα στην οδόν των Φιλελλήνων, μαλάκωνε η άσφαλτος κάτω απ' τα πόδια και από τα δένδρα της πλατείας ηκούοντο τζιτζίκια, μέσ' στην καρδιά των Aθηνών, μέσ' στην καρδιά του θέρους.

Παρά την υψηλήν θερμοκρασίαν, η κίνησις ήτο ζωηρά. Aίφνης μία κηδεία πέρασε. Oπίσω της ακολουθούσαν πέντε-έξη αυτοκίνητα με μελανειμονούσας, και ενώ στα αυτιά μου έφθαναν ριπαί πνιγμένων θρήνων, για μια στιγμή η κίνησις διεκόπη. Tότε, μερικοί από μας (άγνωστοι μεταξύ μας μέσ' στο πλήθος) με άγχος κοιταχθήκαμε στα μάτια, ο ένας του άλλου προσπαθώντας την σκέψι να μαντεύση. Έπειτα, διαμιάς, ως μία επέλασις πυκνών κυμάτων, η κίνησις εξηκολούθησε.

Δολοφονία 24χρονου από το κράτος σε βαγόνι αμαξοστοιχίας παρασκευή 26/08/2011

"ταρακουνήθηκα" πολύ από την ιστορία που ακολουθεί (δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα  http://real-democracy.gr και γω την κόπιαρα από τον αναρχογατούλη) και αυτό γιατί -δυστυχώς- είχα και γω προσωπική ... εμπειρία (!!!).

Όσο για δικαίωση στο άδικο χαμό; Μάτσο οι αλητοδικηγόροι από κάθε μια εμπλεκόμενη υπηρεσία και τελικά ΧΡΗΜΑΤΙΣΜΟΣ του δικού μου ΑΛΗΤΗ ... Έτσι αποδίδεται δικαιοσύνη στην ελλάδα σήμερα. Διαβάστε την επιστολή του Γιώργου, αξίζει να οργισθείτε:

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 24ΧΡΟΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΕ ΒΑΓΟΝΙ ΤΡΕΝΟΥ Παρασκευη 26/08/11

παπα(δ)ρολογίες ...

Πήρα μια μεγάάάλη απόφαση (επανερχόμενος, μετά από απουσία ουκ ολίγων βδομάδων στην - με όνομα και επώνυμο οσονούπω- μπογκόσφαιρα).

Δεν θα ξαναασχοληθώ με τον κυβερνοβλάκα, που μας έκανε τη ζωή ποδήλατο ο μαλακοfit ...

Από δω και πέρα θα ξεσπάω στους ρασοφόρους, είτε αυτοί είναι εκπρόσωποι ανωτέρων πλασμάτων, είτε απλοί στιλιστικοί μιμητές του ...Ντέμι Ρούσου (πού τον θυμήθηκα αυτόν; ενώ δε θυμάμαι τί έφαγα χθες;).

Επειδή όμως τελευταία ψιλοβαριέμαι το "σκέφτομαι και γράφω" υιοθετώ (ανεπιφύλακτα) και επαυξάνω τα γραφόμενα του the elf at bay και αντιγράφω:

"Επιλέγω την αθεΐα γιατί οι ρασοφόροι μεσάζοντες της ουράνιας ευτυχίας δεν μου είναι αρεστοί. Είναι υποκριτές, ψυχασθενείς, βρομάνε κι επαναλαμβάνονται συνέχεια ξερνώντας στα μούτρα μας τσιτάτα από αμφιβόλου ποιότητας κι αλήθειας κείμενα ενός θεού τιμωρού κι αδιαπραγμάτευτου, δανεισμένο από ιουδαϊκές δοξασίες κι προκαταλήψεις, έμπλεο παθών κι τυρρανίας.

" ... η θάλασσα που σμίγει με τον Ήλιο ..."

Την ξαναβρήκα!

Ποια; Την αιωνιότητα.

Είναι η θάλασσα που σμίγει

                         Με τον ήλιο.

Ψυχή μου εσύ αθάνατη,

Στον όρκο σου δοσμένη

Κι ας είναι η νύχτα αβάσταχτη

Κι η μέρα κολασμένη.

Από την κρίση των ανθρώπων

Από τα πάθη τα κοινά

Απαλλαγμένη!

Απογειώνεσαι …

- Καμιά ελπίδα πια.

Όχι άλλο γενηθήτω.

Επιστήμη, καρτερία

Σίγουρη η τιμωρία.

Δεν υπάρχει αύριο

Θράκα που αχνοφέγγει

Χρέος σου

Το πάθος.

Την ξαναβρήκα!

- Ποια; - Την Αιωνιότητα.

Είναι η θάλασσα που σμίγει

                         Με τον Ήλιο.

Arthur Rimbaud « Μια εποχή στη Κόλαση»

ααααχχχχχχχχχχχχχχχ!

για τα καλοκαίρια μας που πέρασαν ... καλύτερα να ακούμε, γιατί ποιός έχει όρεξη να γράφει με αυτή τη ζέστη .... και για τί  στο διάολο να γράψεις;

ΔΑΚΡΥΑ, ΔΑΚΡΥΑ, ΔΑΚΡΥΑ

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ: ΔΑΚΡΥΑ, ΔΑΚΡΥΑ, ΔΑΚΡΥΑ

"ένας επέθαινε από αηδία..."

" ...Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους

αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...

Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,

θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία."

ΠΡΕΒΕΖΑ Κώστα Καρυωτάκη

"διδακτικός" ο Ιούνης που μας έφυγε

αλλά και οι μήνες που έρχονται και τα χρόνια θα είναι εξίσου δύσκολα και θα πρέπει να είμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση. Δεν θα πρέπει να τους περάσει του φασισταράδες ούτε στιγμή απ' το μυαλό ότι θα πάμε αμαχητί ...

"έχω εις τον πούτσον μου βιολιά..."

Δεκατέσσερα εκατομμύρια μούντζες

Ζαλιστικά και ενοχλητικά επαναλαμβανόμενα τρέιλερ στο κάτω μέρος των τηλεοράσεων διαλαλούν την πολιτικάντικη πραμάτεια τους με στόμφο και σοβαροφάνεια: «Ιστορική ημέρα για τη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας» και «Σήμερα κρίνεται το μέλλον της πατρίδας μας», κ.ά. διακρύβρεχτα και κωμικοτραγικά.

Λίγο μέτρο κύριοι υπηρέτες-υπαλληλίσκοι των πολιτικών αφεντικών σας και κατ’ επέκταση των οικονομικών συμφερόντων, χωρίς σύνορα και όρια.

Ένα πιόνι σε ένα κερδοσκοπικό παιχνίδι είναι η Ελλαδίτσα μας και μεις τα αναλώσιμα πιονάκια, που θυσιάζονται για την πολιτική ορθότητα και την οικονομική εξυγίανση και μακροημέρευση του τραπεζικού συστήματος.

Ε, όχι και η σημαντικότερη μέρα της σύγχρονης ιστορίας μας.

Μη χέσω, καραγκιόζηδες (και είπα να μη βρίσω σήμερα…)

άει ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΤΕ επιτέλους [Αγανακτισμένος και (πάντα) αγριεμένος]

Αγανακτισμένος από τα γεννοφάσκια μου:

• Γιατί γεννήθηκα νωρίς ή αργά και δεν πρόλαβα τα …χιπιά

• Γιατί το πρώτο που είδα στην τηλεόραση ήταν ένας μαλάκας που προσπαθούσε να σώσει την ελλάδα από τους «κομμουνιστάς» (πάει ψόφησε κι αυτός)

• Γιατί έχω πρόβλημα με το όνομά μου. Θά’θελα να με λένε Λάτση, Κόκκαλη ή Βαρδινογιάννη, άλλωστε τα γούστα μου (καταναλωτικά) ταιριάζουν απόλυτα με τα παραπάνω ονόματα (τώρα βέβαια άλλο το γούστο και άλλο το πόσο το …τηρείς)

• Γιατί το σχολείο δε με κατεύθυνε σωστά, ώστε να εκμεταλλευτώ την εξυπνάδα μου και τα πολυάριθμα ταλέντα μου (ψώνιοοο)

• Γιατί αν δεν πληρώσεις για χρόνια προπαρασκευαστικά φροντιστήρια (και καθηγητάδες) …καλών τεχνών δε βλέπεις (χέστηκα)

Γι’ αυτά και πολλάάάά άλλα είμαι ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ π.α. (προ «Αγανακτισμένων»)

Ήρθε κι έδεσε λοιπόν η σουρεαλιστική πολιτικοοικονομική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας και στην ευρώπη και η αφύπνιση του κόσμου, μαζί και του μέχρι πρότινος υπνωτισμένου λαού μας, σπρώχνει την ελπίδα να κάνει –έστω και μπουσουλώντας- τα πρώτα της βηματάκια.

Διπλά ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ και γω συμπαρίσταμαι ψυχή τε και σώματι (το σώματι παίζει λίγο, γιατί είμαι ψίχα μακρυά από τις μεγάλες πλατείες της αγανάκτησης).

Κρατήστε παιδιά!

Κρατήστε και όπου νά’ναι θα φανούν τα ελικόπτερα μεταφοράς (ηλίθιου) προσωπικού να τους μαζέψουν …

Κανένα πολιτικό σύστημα, καμιά συνωμοσία του κεφαλαίου και των υπηρετών του δε μπορεί να καθορίσει τη ζωή μας.

Τέρμα τα παιχνίδια τους σε βάρος μας.

ή βλάξ ή προδότης

Σκέφτομαι (το κάνω καμιά φορά για αλλαγή, αλλά γενικότερα το αποφεύγω γιατί μου φέρνει πονοκέφαλο) ότι δεν είναι δυνατόν νοήμονες άνθρωποι να μην έχουν καταλάβει ότι η οικονομική (κυρίως) κρίση, που περνά η χώρα μας και όλος ο πλανήτης, είναι τεχνητή και ότι απλά δημιουργήθηκε για περιστολή δικαιωμάτων και σώρευση νέου κεφαλαίου. Δε χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός, ούτε και συνωμοσιολόγος για να το καταλάβει, αρκεί να βλέπει καθαρά χωρίς παρωπίδες και πολιτικάντικους φανατισμούς.

Άρα, από τη στιγμή που είναι τόσο απλό (!) δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν σε όλους αυτούς που οδηγούν τις ζωές μας: ή είναι βλάκες και ηλίθιοι (που είναι κι αυτό πιθανό εάν κρίνω από τις φάτσες τους [βλέπε GAP ή PAPAGAS] ) ή παίζουν το παιχνίδι των κερδοσκόπων καπιταλιστών εναντίων των λαών, οπότε είναι προδότες Και όλοι οι γυμνοσάλιαγκες που τους σιγοντάρουν και τους υποστηρίζουν από τις θέσεις που κατέχει ο καθένας στο μηχανισμό της κρατικής προπαγάνδας [βλέπε «αλήτες-ρουφιάνους- …..] είναι συνένοχοι και επίσης προδότες.

Επειδή σκέφτηκα αρκετά για σήμερα και άρχισε να με τριβελίζει ο πονοκέφαλος αδυνατώ να συνεχίσω το ψάξιμο για το εάν υπάρχει άλλη εξήγηση, εκτός του διπτύχου της επικεφαλίδας. Ας διαλέξει και ας πάρει ο καθένας ότι του αρέσει από τα δυο. Αυτό που πρέπει να πάρουν όμως όλοι τους από εμάς είναι: κατακραυγή, γιουχάισμα κι ένα … ταξί να φύγουν. Έτσι πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε. Αρκετή βλακεία και προδοσία έχει δεχτεί αυτός ο λαός.

 

ΥΓ. Είναι απαράδεκτο- μετά τον πόλεμο που έχουν δεχθεί οι εργαζόμενοι από την «ηλίθια παρέα»- να υπάρχουν απεργοσπάστες αύριο. Μην επαναλάβω το γνωστό: «Τα θέλει ο κώλος μας», γιατί κανείς σώφρων κώλος δεν τα θέλει (εφόσον δεν συντρέχουν …άλλοι λόγοι).

δεν μπορώ να περιμένω!!!

Πάει πέρασε κι αυτό.

Άλλο ένα «Πάσχα των Ελλήνων» φορτώθηκε στην κοψομεσιασμένη πλάτη μας, απούσας την άνοιξης -λόγω των βορειοευρωπαίων ανέμων- που συνεχίζει κι αυτή να μας κατατρέχει, μαζί με τους υπόλοιπους «δημοκρατικά εκλεγμένους» ηγέτες μας, αποτελειώνοντας τα τελευταία αποθέματά μας σε πετρέλαιο, που ελπίζαμε να μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε τις πρώτες μέρες του επόμενου χειμώνα, και μετά βλέπαμε …

Κουρασμένος ο λαός μας. Απογοητευμένος. Δεν απέδωσαν οι χοές των εκατομμυρίων αμνοεριφίων προς τον (ξανα)αναστημένο Υιό της επίσημης θρησκείας του –κατά τα άλλα- ανεξίθρησκου κράτους μας. Οι μυρωδιές χαλάλι στο …πνεύμα, αλλά οι χοληστερίνες και τα λίπη στο λαό (πιστό ή άπιστο, που συμμετέχει με τον ίδιο ζήλο και όρεξη στο φαγοπότι). Κατήφεια λοιπόν για το υπόλοιπο –τουλάχιστον- της εβδομάδας, που προβλέπεται βροχερή και με αρκετό κρύο, που για μας εδώ στα ψηλά θα τσούζει κιόλας.

Ας είναι … θα περάσει κι αυτό σε πείσμα των ανεγκέφαλων κυβερνητών μας, που δε λένε να περάσουν και να πάνε επιτέλους στο διάολο, αφήνοντάς μας στα χρέη Τους και στην ησυχία μας.

Όλα τελικά περνάνε (η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, μαζί με την πεθερά του κάθε πικραμένου). θα περάσει κι αυτό ελπίζοντας να υπάρχουμε στο μάταιο αυτό κόσμο και να το δούμε, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στα προσφιλή μας πρόσωπα να σιγομουρμουρίσουν: «έφυγε με το χαμόγελο στα χείλη», μη μπορώντας να δουν τα σαβανωμένα χέρια, που επιτέλους θα ξύνουν και θα ξύνουν, προσπαθώντας να αποδιώξουν από τα άχρηστα πια όργανα τη φαγούρα μιας μεταπολίτευσης, που φαντάζει να κρατά αιώνες και να σκιάζει με την ανοιχτοχεριά της τη χώρα μας και τον καταληστευμένο από ημεδαπούς και αλλοδαπούς τσαχπίνηδες λαό μας.

Θα περάσει κι αυτό και θα «σκάσει το χειλάκι μας», ΑΛΛΑ ποιος περιμένει μέχρι τότε;

Άιντε κάντε την, με τρόπο ή χωρίς, αλλά γρήγορα,

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΛΛΟ!!! ΟΥΣΤ!!!

σκάστε επιτέλους πρωινατζήδες-ούδες (Για τον Νίκο)

Το φαινόμενο πήρε διαστάσεις με το θάνατο του Ρασούλη. Η κάθε κατινίτσα που πιθανότατα (πριν το κλάμα και τον οδυρμό) νόμιζε ότι ο Ρασούλης ήταν υπουργός του Καραμανλή (του μεγάλου όχι του μπουχέσα) "ένοιωθε" ανείπωτο πόνο για το χαμό αυτού του μεγάλου μουσικού για το κενό που αφήνει πίσω του στο ελληνικό τραγούδι, και άλλα τέτοιου είδους και παραπλήσιας αηδίας μαλακίες. Και βέβαια είναι αλήθειες όλα αυτά, αλλά σημασία έχει ποιός και πότε τα λέει. Σκεφτόμουνα λοιπόν πριν κάνα μήνα: Αν ήταν ζωντανός ο Μανώλης θα τις διαολόστελνε τις κατίνες ...

Το ίδιο περίπου συνέβη και με την προχθεσινή απώλεια του Νίκου Παπάζογλου, γί' αυτό και στην αρχή δεν ήθελα καθόλου να σχολιάσω. Ήθελα να αποφύγω το ρεκβιεμικό συνωστισμό της τηλεθολοκουλτούρας, αλλά "θέλει η πουτάνα ν' αγιάσει ..." και το χούι δεν την αφήνει. Μεγάλωσα με τον Παπάζογλου. Πάντα τα τραγούδια του είχαν τη θέση τους στο σιγοψυθίρισμά μου και ειδικά στα χρόνια της Σαλονίκης. Πώς λέμε "Μια ομάδα, μια πόλη", έτσι ήταν: "Μια πόλη, ένας τραγουδιστής".

Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον είδα. Σε ένα μπαράκι πίσω από το Κρατικό έκανε …ηχοληψία στον Αγγελάκα με τις «ΤΡΥΠΕΣ» του, προχωρημένη ώρα …προχωρημένη κατάσταση … ίσα που θυμάμαι. Από τότε τον είδα σε πολλές συναυλίες του σε όλη την Ελλάδα (τον πετύχαινα σε διακοπές συνήθως).

Φοβερός τύπος, αυθεντικός, πραγματικός ινδιάνος!!! Απώλεια …

Το’πα κι άλλη φορά: ΜΟΝΟ ΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ ΖΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ. Οπότε … «άντε να παίρνουμε σειρά οι όμορφες»!!! (που θα’λεγε και ο δημοτική σύμβουλος Αθηναίων κορασίδων)

κώλος γίναμε ...

Έως που θα φτάσει επιτέλους η ανθελληνική προπαγάνδα των βαρβάρων;

Αν δεν ενωθούμε επιτέλους και με δύναμη να φωνάξουμε, σε λίγο καιρό δε θα υπάρχουμε ούτε στα βιβλία.

Κοιτάξτε τον παρακάτω χάρτη και παρατηρείστε πως τεχνηέντως έχουν αποκρύψει τη χώρα μας!

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ Ε;

 

Αναμφίβολα όμως, όπως εμφανώς αποδεικνύεται, η γη είναι στρογγυλή και έχει δύο ημισφαίρια! Εάν δε προσεξετε ΠΟΛΥ καλά, θα δείτε πως η Ελλάδα, παρ' όλο που δεν φαίνεται, είναι ΑΚΡΙΒΩΣ στη θέση της!

Τί υπονοεί άραγε ο ποιητής Μπούλης;

Σόμπολεεεεε φέρτους πίσωωω!!!!

Τι lexotανίλια τι tavόρια, και δεν ξέρω και γω τι άλλο περιλαμβάνει η φαρμακευτική γκάμα των αγχολυτικών, μένουν αχρησιμοποίητα αυτές τις μέρες που έχουν απεργία οι «λειτουργοί» (λόγω του λειτουργήματος –ντε- που επιτελούν) δημοσιογράφοι της (ημιεπίσημα) χρεοκοπημένης πατρίδας μας.

Τι αγαλλίαση και τι ηρεμία προσφέρουν με την …ανυπαρξία τους τα τρομοδελτία των καναλιών, οικονομικών συμφερόντων του τάδε και του δείνα, εν δυνάμει φοροφυγά, εμπλεκόμενου μεγαλοεργολάβου των πολλών («εξ αντικειμένου») οικονομικών ελίτ του μπουρδελιστάν, που κυβερνιέται, από την ίδρυσή του μέχρι και σήμερα, από «μαζιταφάγαμε» μπουχέσες, δημαγωγούς και τα εκτός τόπου και χρόνου τέκνα ή ανίψια αυτών.

Και όσο για την ενημέρωση μας … σιγά τα ωά! (πασχαλινά ή μη αδιαφορώ).

Βλέπω και τα χαίρια μας που ενημερωνόμασταν πριν.

Ετσι κι αλλιώς η δημοκρατία (!) μας δίνει το δικαίωμα, σαν ενημερωμένοι πολίτες, να εκφράζουμε με διαφόρους τρόπους τις αντιρρήσεις μας για τις πολιτικές αποφάσεις των κυβερνώντων πριν αυτοί –τελικά- κάνουν … ότι θέλουν και ότι τους επιβάλλουν τα (ανεπίσημα εξωθεσμικά) αφεντικά τους, οπότε ας κάνουμε και μεις ένα μικρό διάλειμμα στην ενημέρωση και μόλις δευτεριάσει, ας στηθούμε όλοι μπροστά στις τηλετύφλες μας, για να ακούσουμε τους λειτουργούς της δημοσιογραφίας να προσπαθούν να μας πείσουν (τους αμόρφωτους), πόσο αναγκαία είναι τα (πισωκολλητά) κυβερνητικά μέτρα για την ανόρθωση της οικονομίας μας (και την εξύψωση των τραπεζών, γιατί ανορθωμένες-ντούρες είναι και τώρα οι τοκογλύφες) ….

Πάντως για να πω και να εκμυστηρευτώ την πάσα αλήθεια (ως μη «λειτουργός» το’χω αυτό το χούι) τα lexotανίλια και τα tavόρια τα λοξοκοιτάζω (λίγο), ενώ διανύουμε αισίως τη δεύτερη μέρα της απεργίας. Ε! πόσο μπορώ να αντέξω και γω ο δύστυχος τόοοση ησυχία; Μου λείπει η Τρέμη. Μου λείπουν ο Καψής, ο Χατζηνικολάου, ο Τράγκ(αρος), η κουκλίτσα η Κοσιώνη … Μου λείπουν ΟΛΟΙ τους! Είναι αυτό που λέει και ο λαός μας: «Τα θέλει ο κώλος μας»

Σόμπολεεεεε φέρτους πίσωωω!!!!

εδώ να δεις τί γιουσουρούμ γίναμε ...

πότε πέρασαν ρε συ Νικόλα 23 χρόνια; Και να μπορούσες να δεις τί "υλικό για βρίσιμο" έχασες όλα αυτά τα χρόνια ... 

τίποτα δεν πάει χαμένο ... ξέρω και γω ρε μανώλη;

Χιόνια στο καμπαναριόοοοοοο !!!!

3η της Άνοιξης σήμερα και μας ξημέρωσε και ξενέρωσε… χιονισμένους, οπότε αντί για γαρίδες και θράψαλα την καθαροδευτέρα, θα τη βγάλουμε με γουρουνίσια τηγανιά και νηστίσιμα γιαπράκια (η φασολάδα έτσι κι αλλιώς πάει με όλα). Και να’ταν μόνο αυτό. Το πετρέλαιο του συντρόφου Καντάφι, του σφαγέος σκηνίτη εκ Λιβύης, οδεύει ανήφορο βαρύ και ο δικός μας πονοκέφαλος ανθίσταται στα αναλγητικά με τη συνδρομή και του «δικού μας» τσάρου Παπακωνσταντίνου εκ Κοζάνης μεν, αλλά που δεν τολμά δε να μας επισκεφθεί, που πληρώνουμε όμοια για θέρμανση με τους σύντεκνους γείτονες του σφαγέος, που από μέρα σε μέρα θ’ αρχίσουν τα μπανιερά τους στις πανέμορφες παραλίες τους, παρέα με τις πληθωρικές κοκκινοκώλες υπηκόους της αχώνευτης (σαν τον Πάγκαλο κάπως) Αγκέλας του ευρωΡάιχ.

Και συνεχίζει να το ρίχνει χοντρό σα μάννα (κουράγιο) εξ’ ουρανού.

Και μια που είπα ΠΑΓΚΑΛΟ (τα κεφαλαία επιβάλλονται λόγω εκτοπίσματος) ιδιαίτερη μνεία χρήσει η αήθης επίθεση των «αναρχοσυριζαίων» στον άνθρωπο που αγωνίζεται, εδώ και τόσες δεκαετίες, με το αζημίωτο βέβαια, (και τι αζημίωτο) για το καλό της πατρίδας μας. Τώρα, για το ότι κρύβεται αυτό το καλό και δε φαίνεται και επιπλέουν μόνο τα σκατά, θα το πληρώσει και θα πρέπει να απολογείται η αντιπροεδράρα του ΓΑΠ; Του δίνω επίσης δίκιο, γιατί σαν ομοτράπεζοι, θα μπορούσαμε να του (τους) τραβήξουμε το πιάτο από μπροστά του, ώστε να μη καταντήσει σα μόσχος σιτευτός και παραγεμισμένος (τη δύσοσμη γέμιση μπορεί να τη φαντασθεί ο καθένας).

Αλλά νομίζω αρκετά ασχολήθηκα με τον αδίκως δοκιμαζόμενο συμπαθέστατο εκπρόσωπο των ευτραφών συνελλήνων και θα πρέπει να κρατάμε και τα μπόσικα, γιατί συνηθίζει να ζητά τα στοιχεία των σχολιαστών από ιστοσελίδες, που νομίζει ότι τον αδικούν, πάντως η IP μου (προς χρήση και συμμόρφωσή του) είναι 128.23.45.11 και όποιος θέλει με πιστεύει …

Κλείνω με ένα …απαίσιο τετράστιχο, σαν τις φάτσες που ασχολήθηκα σήμερα, αρχές της άνοιξης, που όταν έρθει τα ξαναλέμε με πιο ευχάριστη διάθεση.

Χιόνια στο καμπαναριόοοοοοο

το πετρέλαιο ανεβαίνει

χιόνια στο καμπαναριό

δε χαίρεται κανένας (μαλάκας) στο χωριό

ΥΓ. Χανουμάκια! Στην Τούμπα σας παίζουμε με τον μλκ το Σιδηρόπουλο και με πέντε παίκτες μόνο ...

πάντα έτσι ήταν σε αυτό τον τόπο. (ΕΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, 200 π.Χ.)

Διαβάστε το, θα γελάσετε με ...δάκρυα στα μάτια, άξια τέκνα και συνεχιστές του ελληνισμού.
Όλες οι ομοιότητες δεν είναι καθόλου συμπτωματικές. Για περισσότερες πληροφορίες: Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
Δεν μεν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
Και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
Ίσως, καθώς νομίζουν, ούκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
Να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.


Όμως το πρόσκομμα κ΄ η δυσκολία
Είναι που κάμνουμε μια ιστορία
Μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
Αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
Δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
Για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεθς βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.


Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη
η κατοχή σας είναι επισφαλείς
ή τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες αποικίες.


Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτήν,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την Τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
Σας δημιουργούν μία επιβλαβή ευθύνη.


Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
Βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε
Πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.


Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
Κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική. …


Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

τα θετικά των ...φαλλοκρατών

1. Ακόμα και στο κατούρημα έχουμε στόχους και μπορούμε να είμαστε αθόρυβοι,όταν θέλουμε..

2. Το μόνο βιολογικό ρολόι που γνωρίζουμε , είναι αυτό που μας ειδοποιεί ότι αρχίζει το Champions League..

3 . Η εκάστοτε τσατίλα μας δεν οφείλεται σε μια αόριστη ορμονική τσιγκολελέτα,που εκφράζεται με τη δικαιολογία - πασπαρτού « έχω περίοδο »..

4 . Είμαστε τόσο απλοί και ειλικρινείς , ώστε να έχει σημαδέψει τη ζωή μας ένα σπάσιμο της μέσης του Νίκου Γκάλη μπροστά στον Τκατσένκο,το γκολ του Μαραντονα το 1986 ή το τελευταίο καλάθι του Μάικλ Τζόρνταν.Δηλαδή έχουμε ήρωες και δεν έχουμε πρόβλημα να το παραδεχτούμε.Ενώ οι γυναίκες έχουν μόνο ανταγωνίστριες.Και τον κομμωτή τους ως ότι πιο κοντινό στην έννοια « ήρωας»..

5. Όταν ασπρίζουν οι κρόταφοί μας δεν αρχίζουμε φαρμακευτική αγωγή για να καταπολεμήσουμε τη χρόνια κατάθλιψη και δεν παραμυθιαζόμαστε ότι « αν τα βάψεις ,κανείς δεν θα το προσέξει »..

6 . Μπορούμε εκ του ασφαλούς να υποστηρίζουμε τις θεωρίες περί ισότητας,αφού στο κάτω - κάτω δεν κοστίζει τίποτα .Ενώ κατά βάθος ξέρουμε καλά ότι ο άντρας ήταν αυτός που ανακάλυψε τα προκαταρκτικά στο σεξ και μάλιστα τα ονόμασε « μπύρα »..

7 . Δεν υπάρχει τίποτε άρρωστο όταν δύο γυναίκες κάνουν σεξ μεταξύ τους ,αρκεί να το κάνουν μπροστά μας..

8 . Έχουμε "λόγο τιμής"..

9 . Κατά βάθος, είναι πολύ πιο υγιές ο καλύτερος φίλος μας να λέγεται Αζόρ και να κάνει «γουφ »,από το να λέγεται « μονόπετρο » και να κάνει ενάμισι εκατομμύριο.Τουλάχιστον, σ'αυτόν που μας χάρισε τον Αζόρ δεν χρειάζεται να του κάτσουμε..

10 . Όταν λέμε « στ'αρχ**δια μου » , καταλαβαίνουν ότι κυριολεκτούμε..

11 .Τα δικά μας κριτήρια συνοψίζονται στην απλή εξίσωση «έχει ωραίο κώλο, άρα γουστάρω». Εκείνες, προκειμένου ν'αποφασίσουν, πρέπει να ξέρουν «πόσα βγάζει»,«πόσο επιτυχημένος είναι» ,«τι αμάξι οδηγεί», «αν έχει πισίνα» και «αν είναι παντρεμένος» .Πολλή κούραση..

12 . Όταν σφίξουν τα πράγματα, υπάρχει πάντα ένα Aγιο Όρος .Και μόνο που το ξέρουμε αρκεί..

Ιστοριούλα ΙΙΙ : 1372 μ.

Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω, να συνειδητοποιήσω, πώς στο διάολο βρίσκομαι εδώ. Μήπως είναι μόνο ένας εφιάλτης; …

Αύριο ξημερώνει η 3η Μαρτίου. Η μέρα που έχει προγραμματιστεί να γίνει το πρώτο μεγάλο χτύπημα στο καθεστώς. Προγραμματίστηκε! Ναι, αλλά άλλοι προγραμματίζουν και άλλοι είναι τώρα κρυμμένοι στο παλιό αντλιοστάσιο, στην ανατολική πλευρά της λίμνης περιμένοντας να νυχτώσει για να εκτελέσουν τα …προγραμματισθέντα.

Ποια τρέλα; Ποια απόγνωση; Ποια άγνοια κινδύνου μας οδήγησε εδώ;

Όλα μαζί και το καθένα χωριστά και πολλά άλλα.

Το Όραμα, η Ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο. Όραμα και Ελπίδα, οι λέξεις πυροκροτητές όλων των εξεγέρσεων. Εξεγέρσεις που άλλες χάθηκαν, άλλες πνίγηκαν στο αίμα, άλλες πουλήθηκαν και άλλες προδόθηκαν μαζί με τους ονειροπόλους, τολμηρούς εξεγερθέντες. Τόσοι αγώνες, τόσες εξεγέρσεις, τόσες θυσίες και ποιο το αποτέλεσμα; Όλος ο κόσμος κυβερνιέται πια από απολυταρχικά-φασιστικά καθεστώτα, που σα κοράκια όρμηξαν να κατασπαράξουν ότι αποφάι ξέμεινε από τη λαίλαπα των αφεντικών του χρήματος. Άραγε μέχρι πότε μπορούν να αντέξουν η Ελπίδα και το Όραμα; Μπορεί η Ελπίδα να υπάρξει δίχως Όραμα και το Όραμα χωρίς Ελπίδα; Δεν ξέρω.

Gary Moore (!!!)

το τελευταίο σου σολάρισμα!

Λίγη πείνα, λίγο facebook και την πλατεία μου

Μας μπήκε ο κουτσοφλέβαρος ζωηρός και επαναστατημένος.

Τυνησία γι’ αρχή, Αίγυπτος στη συνέχεια και μετά, τι έχει το επαναστατικό μενού;

Ποιος ξέρει;

Πιθανότατα η μπάλα θα πάρει και τα υπόλοιπα αυταρχικά καθεστώτα της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, αλλά μετά τι;

Οι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ τις Ευρώπης έχουν άραγε ...ελπίδα;

Έχουν ελπίδα σε κάτι νέο και ελπιδοφόρο; Μπορούν να αντισταθούν στην απάνθρωπη επίθεση του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του;

Ποιος θά’ναι ο μπροστάρης στις επερχόμενες κλωτσιές;

Το μέλλον θα δείξει, ή, το «ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΦΥΓΕΙΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ»

Τελικά, αυτό που αποδείχτηκε, (χωρίς να αμφισβητούνταν κιόλας) είναι ότι ο λαός έχει τη δύναμη να διεκδικήσει τα δίκια του, αρκεί να αφήσει τους καναπέδες …

φωνές που πρέπει να ακούγονται

ΧΑΣΑΜΕ ΠΟΛΛΑ... ΑΣ ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΜΑΣ!

Των ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ και ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ

Τελικά μόνο ένα άσυλο λειτουργεί τέλεια στον τόπο μας, το Κοινοβούλιο, και μόνο για παρανομήσαντες βουλευτές που δεν αίρεται η ασυλία τους, και παρανομήσαντες υπουργούς που προστατεύονται από τον κατάπτυστο και κραταιό νόμο τους.

Το Σύνταγμα κατοχυρώνει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών παντού. Το πανεπιστημιακό άσυλο έχει ευρύτερο νόημα, την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όταν πλήττονται βάναυσα και, ιδίως στις μέρες μας, αποδεκατίζονται ραγδαία, σε βάρος όλων, Ελλήνων και μεταναστών, ηλικιωμένων και νέων. Ίσως οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και φοιτητές στο σύνολό τους θα έπρεπε να σκεφτούν ότι η κοινωνία στρέφεται προς αυτούς προσδοκώντας πιο γενναία υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών και του ρόλου των πανεπιστημίων στις ταραγμένες δύσκολες εποχές.

εν 24η του 11ου Γενάρη

Λίγες μέρες πριν ο Γενάρης του ’11 αποκαθηλωθεί από τα επιτοιχισμένα ημερολόγια κάθε λογής συλλόγου, μορφωτικού ή παραμορφωτικού, αθλητικού (της περιφέρειας ή και της –μέχρι- μακεδονίτικης εμβέλειας, τα αθηναϊκά απαγορεύονται δια ροπάλου), αιμοδοσίας (με σύριγγα ή καλαμάκι), δωρεάς οργάνων (εκτός μουσικών) και φυσικά όλων τα τάξεων γυμνασίων, λυκείων και προσφάτως δημοτικών (ξετσουτσούνιασαν και οι λιλιπούτειοι ευρωτρακαδόροι μας). Ποιος έπεισε όλο αυτό το πλήθος των ημερολογοπωλητών, ότι το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι το μέτρημα του χρόνου και των ημερών, που μπορεί να φεύγουν από μπρος μας (και καλά κάνουν τέτοιες που είναι), αλλά μας φορτώνονται στην πλάτη επιβαρύνοντας το ήδη παραφορτωμένο προσωπικό μας «σακί», όπως θά’λεγε ή καλύτερα όπως έγραψε η Ιωάννα Καρυστιάνη συγγραφεύς και σύζυγος του …βαθιά ψυχωμένου κινηματογραφιστή μας, Παντελή Βούλγαρη. Σχετικώς άσχετο, αλλά κάτι πρέπει να γράψω για να περάσουν όσο το δυνατόν ανώδυνα και ευχάριστα οι τελευταίες μέρες του Γενάρη, για νά’ρθει ο κουτσοφλέβαρος και να δούμε και τα δικά του χαϊρια.

LOGOδιάρροια

Προσπαθώντας να εντοπίσω με τί μοιάζει το νέο logo ή ο "νέος λογότυπος", όπως είπε ο "ανοιξιάτικος" παλιομοδίτης γιαπάκος αρχηγός της (νέας) Νέας Δημοκρατίας, σερφάρισα πρωινιάτικα για να δω εάν κάποιος διαδικτυακός blogoσυνοδοιπόρος με ...κάλυψε, αλλά μάλλον ισχύει το "άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας", οπότε συνεχίζω τη μοναχική μου προσπάθεια ...

Μια πετυχημένη αναφορά έκανε ο ΓΚΡΙΝΙΑΡΟΓΑΤΟΣ, η οποία αξίζει "κλεψίματος":

Παρότι "θεόπνευστες" οι εμπνεύσεις των φίλων, ομολογώ ότι ...σχεδιαστικά δε με κάλυψαν και κάπου εδώ είναι η ώρα να σας αποκαλύψω τη δική μου έμπνευση σχετικά με το τι μού'ρχεται στο μυαλό βλέποντας το νέο σηματάκι των (α) δεξιων:

Εννοείται ότι ζητώ συγνώμη για το βρώμισμα του πρωινού σας, αλλά ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕ ΘΕΛΑΤΕ; ΠΑΡΤΕ ΤΗ.

Και όχι μόνο μου θυμίζει μια πληθωρική κουράδα, αλλά και η δεξιόστροφη επιμήκυνσή της δείχνει ότι ο ...χεζόμενος την έκανε βιαστικά (προς τα δεξιά, εννοείται), σαν κάποιος να τον έπιασε επ'αυτοφώρο να κοπρίζει το ξένο οικόπεδο. Από το μέγεθος του αποβλήτου, συμπεραίνω ότι ο κοπρίτης ήτο καλοζωισμένος (εδώ δε θίγουμε ανθρώπους, οπότε μην περιμένετε να σας πω ότι ήταν ο μπουχέσας ανηψιός).

Εύγε στους σχεδιαστές της αντιπολιτευόμενης (για πάντα ελπίζω) παράταξης, γιατί έπιασαν ακριβώς το σφυγμό και τις ...ανάγκες των εργοδοτών τους. Μπράβο και στον "ανοιξιάτικο" πρόεδρο, που επιτέλους μιλά ξεκάθαρα και με ευθύτητα στον ελληνικό λαό ,λέγοντάς του με ειλικρίνεια και σαφήνεια το τι τον περιμένει -εάν και- εφόσον στραβωθεί και πάλι για "να φτιάξει μια ....κουράδα μεγάλη..."

για καλό ήταν η ίαση;

Για τους φίλους, που τυχόν ανησύχησαν -τώρα- είμαι (ή δείχνω) καλά. Για τους οχτρούς που ήλπιζαν ... δεν θα τους γίνει (ακόμη). Χρόνια είχε να με πιάσει ίωση, αλλά μ' έπιασε απ' τ'@@

Ποτέ δε φανταζόμουνα την ποσότητα τροφής που μπορεί να χωρέσει το ανθρώπινο στομάχι ... (δε θα συνεχίσω με ανατριχιαστικές και αηδιαστικές λεπτομέρειες). Το μόνο που μπορούσα να "καταναλώσω" χωρίς δυσάρεστες παρενέργειες ήταν καφές και τσιγάρα (θυμήθηκα τη μικρού μήκους του Τζάρμους) και όπως ήταν φυσικό το έδωσα και κατάλαβε, άσε που έκανα και την έστω και στερητική δίαιτα που χρειαζόμουν και την οποία ελπίζω να συνεχίσω...

Τώρα τί τό'θελα και έγινα καλά και άφησα το κρεβάτι (καναπές ήταν) του πόνου; Απ' το πρωί στη δουλειά με τις μαλακίες να μου τριβιλίζουν το κεφάλι (μια κανονική εργάσιμη μέρα) και νά'χω και από πάνω τον ΓΑΠ σήμερα που θα μας κάνει ...φωτοβολταϊκούς (έ ρε τι σαρδάμ μαλακία έχουμε να ακούσουμε πάλι).

Μήπως σας περισσεύει καμιά ιωσούλα και για μένα συνάνθρωποι;

Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική

Ο εφιάλτης του Θ.Ηλιόπουλου

Αλληλεγγύη εν όψει της δίκης της 11ης-1-2011

Οι παρακάτω υπογεγραμμένοι, που συναντηθήκαμε και συνεργαστήκαμε με τον Θοδωρή Ηλιόπουλο στην έκδοση του βιβλίου Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική (εκδόσεις διάπυρο Ν, Νοέμβριος 2010, ηλεκτρονική έκδοση ), δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας προς αυτόν, εν όψει της δίκης του στη Χαλκίδα, στις 11-1-2011.

Η δίκη αυτή είναι μια ντροπή για την ελληνική πολιτεία – και αποτελεί μία ακόμη στιγμή ενός καφκικού εφιάλτη τον οποίο έζησε και ζει ο Ηλιόπουλος εδώ και δύο χρόνια. Συνελήφθη έξω από τη Νομική Σχολή της Αθήνας στις 18-12-2008 ενώ περπατούσε στον δρόμο με τους φίλους του, κουβαλώντας ένα μικρό σακίδιο με προσωπικά αντικείμενα. Στη συνέχεια, παρά το ότι και οι τέσσερις αυτόπτες μάρτυρες επέμεναν πως δεν είχε κάνει απολύτως τίποτε, χαλκεύτηκε εναντίον του ένα αδιανόητο κατηγορητήριο που περιλάμβανε 3 κακουργήματα (κατοχή εκρηκτικών βομβών, έκρηξη κατ’ εξακολούθηση, απόπειρα σωματικής βλάβης) και 2 πλημμελήματα (αντίσταση, διατάραξη κοινής ειρήνης), χαρακτηρίστηκε «εχθρός της δημοκρατίας» και προφυλακίστηκε για 8,5 μήνες, μέχρι τον Αύγουστο του 2009, οπότε και αποφυλακίστηκε μετά από απεργία πείνας 49 ημερών. Ο εφιάλτης αυτός έχει και συνέχεια, καθώς στις 11 Ιανουαρίου 2011 θα δικαστεί στη Χαλκίδα με το ίδιο εξόφθαλμα χαλκευμένο κατηγορητήριο, αντιμετωπίζοντας ποινή καθείρξεως.